Anna

                                                                             Sevdiğin insanı kaybetmek; bazen kalbinde bazen yanında. Değer verdiğin insanı unutmak; bazen isteyerek bazen istemeyerek.      '' Anneannene iyi bak. Benimki yaşasaydı sırtımda taşırdım onu.'' Tanımıyordum sözleri söyleyeni ama sözleri tanıyordum çok yakından, yanı başımdan. Sevgimizi göstermekte neden geç kalıyoruz, neden kaçınıyoruz? Neden zamansız zamanlarda farkına varıyoruz bazı şeylerin?       Birini sevdiğinizi özlediğiniz zaman anlamayın. Birine sevdiğinizi söylemek için kaybetmeyi beklemeyin. Birinden sevdiğiniz halde uzaklaşmayın. Bu üç cümle için geç kalınabilir.       Vedanın en güzeli son kez sevdiğini söyleyebilmektir. Bu zor şanstır. Herkesi kaybedermişcesine sevin.       Belki de aklımızla ürettiğimiz zamanı değil de sonsuzluğu yaşıyoruzdur. O sonsuzlukta kaybolmama dileğiyle...                                                    Fotoğrafın geçtiği video:   https://w

                                                                        Yıllar geçmesine rağmen aklımdan silinmeyen bu anı hala kafamda tazeliğini koruyor. Arkadaşlarımla yolda yürürken yanımızdan annesi ve kardeşiyle bir yerlere giden çocuğun söyledikleriyle birbirimize anlamsızca baktık. Kardeşi ağlayan çocuk, kardeşine doğru tüm öğrenmişliğiyle : '' Şimdi istediğin gibi ağla büyüyünce ağlayamayacaksın zaten'' dedi. Büyük olasılıkların doğurduğu ihtimalle çevresindeki büyüklerin zor zamanlarında göz yaşlarını yuttuklarını görmüştü. İstemeden yanlış şeyler öğretmişlerdi o insanlar, o küçük çocuğa. Gözyaşlarından utanmayı öğretmişlerdi belki de. Ama yanlışı öğrendiği kesindi.         Gülerken utanmayan bunca insanın ağlarken saklanması ne anlamsız. Kim öğretmiştir bunca insana ağlamanın güçsüzlük olduğunu? Kim ona inanmıştır?          

                                                                      Doğrusu bu kulağa çok yabancı ve yalancı geliyor. Şaşılır ki bu doğru. Birkaç gün önce arkadaşımla ''insanlardan ne kadar nefret ettiğimizden, onların ne denli kötü olduklarından'' bahsediyorduk. Tanrının bize cevabı güzel oldu. Tüm gün bir yılda görebileceğimiz kadar güzel insan gördük. Bence en önemlisi sokak sanatçısının gözümüze iliştirdiği o andı. Kemanın canlı sesi insanları yanına çağırmaya yetmiyordu. Keman kutusunda birkaç bozukluk ve bir kağıt paradan hariç adamın sanat aşkı vardı. Günün sonuna denk geldiği için verecek hiç paramız kalmamıştı. Cüzdanlarımızın boş olmasına gülerken sokak sanatçısına doğru yaklaşıp borç para isteyen genç dikkatimizi dağıttı. Sokak sanatçısı hiç tereddüt etmeden keman kutusundaki tek kağıt parayı o gence uzattı ve karşılığında gülümseme ve minnet aldı. Hiçbir şey olmamış gibi kemanını çalmaya devam etti. Gerçi kimsede onu beklemiyordu ama biz bekliyorduk. Hi